Groeten uit Chili

Vanuit Ushuaia gingen wij per bus over asfalt, grind en water in 12 uur naar Chili. Daar bleven we eerst 2 nachten in Punta Arenas, waar we 2 dagen rustig aan hebben gedaan. Vervolgens was het plan om naar de stad Puerto Natales om vanuit daar het nationaal park Torres del Paine te gaan (de highlight van Chili).

Uit de reisverslagen kwamen we er snel achter dat andere reizigers hiervoor speciaal naar Chili komen om trektochten van 4 tot 10 dagen te maken, inclusief de nodige voorbereiding. Wij hadden hier geen enkele rekening mee gehouden of iets voorbereidt. Aangekomen bij ons hostel vroeg de meer dan aardige eigenaar Juan, ons dan ook waarom we in godsnaam voor 3 nachten hadden geboekt (in het stadje is verder niks te beleven). Hij nam ons mee naar de kaart , stippelde een route voor ons uit (met vertrek op de volgende dag) en nam ons zelfs mee naar het kantoor waar je slaapplaatsen kon boeken. Daarnaast had hij een box voor ons beschikbaar om onze overige spullen in te bewaren.

Zo liepen wij dus 16 uur later met onze rugzak in het park om te starten voor de befaamde W track. Ons geluk was dat het park al deels gesloten was (minder mensen) en het de laatste week was dat de slaapzalen open waren (anders moet je 4 dagen met een tent op je rug lopen). Achteraf zijn wij heel blij dat we het gedaan hebben. Woorden kunnen niet beschrijven wat we allemaal gezien hebben (een poging: afgewisseld meren, bergen, gletsjers, watervallen, torens, bossen en uitgestrekte landen). Daarom veel foto’s bijgevoegd. Het lopen ging zo goed, dat we in recordtijd (10 uur sneller, dan was aangegeven) met backpack 90 kilometer (gemiddeld 22,5 per dag) hebben gelopen, geklommen (tot 800 meter) en gedaald (tot bijna zeeniveau). We hadden ook veel geluk, doordat er overdag bijna geen regen viel.

Enige jammere is dat het slapen in de slaapzalen enerzijds heel duur, anderzijds 2 nachten erg onrustig was. Het begon zo lekker toen we onze eigen privé verblijf hadden de eerste nacht. Alleen de 2e nacht moesten we ons verblijf delen met 3 Australiërs, waarvan er een zo snurkte dat zijn eigen vrienden hem ’s nachts wakker maken om een kwartier rust te kunnen hebben. Nacht 3 hadden we een Amerikaan van 150 kilo op de kamer die onze nachtrust goed wist te verpesten (Leonie heeft 2 nachten non-stop met muziek aan geslapen). Zo vonden we het ook niet erg om de laatste ochtend om 5 uur ’s ochtends op te staan, voor de slottocht.

Een klim van 800 meter naar de Torres del Paine, 10 kilometer heen en dan weer naar beneden. We begonnen heel slecht, doordat in het donker navigeren niet ons sterkste punt blijkt te zijn en waren dan ook blij toen we 2 lampjes zagen aankomen. Dit bleken twee Chilenen te zijn die hier een weekendje weg waren en zeer makkelijk de weg in het donker wisten te vinden (wij Nederlanders zijn denk ik teveel gewend aan lantaarnpalen). We liepen in hun kielzog naar de top en zagen om 8.45 uur de torens opdoemen in een heldere hemel. Wederom geluk, want een half uur later begon het sneeuwen en zag je niks meer van de torens. Waar je op het einde altijd hoopt de oase te vinden, was dit een koude verassing (gevoelstemperatuur min -10) en 20 minuten later gingen we weer naar beneden.

Ruim op tijd voor onze bus, kwamen we moe, maar zeer voldaan, zonder blaren of ander fysiek ongemak terug in Puerto Natales. Een belevenis die we niet snel zullen vergeten!

Update: foto's uploaden is een mission impossible vanuit onze huidige locatie. Deze zetten wij erop, zodra we weer in de bewoonde wereld zijn!